اسید استیک و 2روش اصلی تولید آن 

سرکه در همان تمدن‌های اولیه به عنوان محصول طبیعی واکنش‌های هوازی نوشیدنی الکلی شناخته می‌شد، زیرا باکتری‌های تولید کننده اسیداستیک در همه محیط‌ها وجود دارند. استفاده از استیک اسید در شیمی تا قرن ۳ پیش از میلاد گسترش یافت؛ زمانی که فیلسوف یونانی “تئوفراستوس”، نحوه اثرگذاری سرکه بر روی فلزات را برای تولید رنگدانه های کاربردی (= از جمله کربنات سرب، مخلوط سبز نمک‌های مس) توصیف کرد.

در قرن شانزدهم، شیمیدان آلمانی، “آندریاس لیباویوس” تولید استون را از تقطیر خشک استات سرب، روشن “دکربوکسیلاسیون کتونیک” ارائه کرد. وجود آب در سرکه تأثیرات زیادی در خصوصیات اسید استیک می‌گذارد؛ چیزی که باعث شد برای قرن‌ها، شیمی دانان معتقد باشند که اسید استیک یخی و اسید موجود در سرکه دو ماده متفاوت هستند. “پیر آدت” شیمیدان فرانسوی ثابت کرد که هر دو ترکیب، یکسان هستند.

در سال ۱۸۴۵، شیمی دان آلمانی، “هرمان کولبه” برای اولین بار، استیک اسید را از ترکیبات غیر آلی سنتز کرد. این توالی واکنش شامل کلراسیون دی سولفید کربن به تتراکلرید کربن؛ و به دنبال آن، پیرولیز تتراکلرواتیلن و کلریناسیون محلول آبی اسیدتری کلرواستیک است که در اثر تجزیه الکترولیتی، به اتانوئیک اسید ختم می‌شود. تا سال ۱۹۱۰، بیشترین اسید استیک گلاسیال، از تقطیر چوب، به دست آمد.